Vi skal videre. Bo er ved at brænde sammen og har brug for at isolere sig og komme ud at deltage i et løb igen.
Indtil nu har vi været aktive sammen og forsøgt at tilpasse os hinanden og lære hinanden at kende. I dag er mere stille og rolig. Alle ungerne laver lektier og hygger sig. Bo har trukket sig ind på værelset sammen med Niki og jeg skal ud at handle og købe hundemad.
Efter den lidt skuffende oplevelse ved lystbådehavnen i går, havde vi planlagt at tage til en rigtig strand med sand og mulighed for at lege.
Lederen i ungdomshuset havde fortalt os, at hun var flyttet til Olhao på grund af den hyggelige stemning nede ved lystbådehavnen og vi måtte ikke gå glip af den smukke, smukke solnedgang.
Det viser sig, at familien Conrad er mestre i bordfodbold – og ungerne elsker at spille det. Jeg skrev til ungdomshuset og vi blev inviteret til at spille sammen med de unge mennesker. Det var mega fedt!
Vi skal ikke lave noget – og alligevel så er der vildt gang i den hele tiden. Der bliver leget, spillet, snakket, grinet, lavet mad og hygget.
Hvad er sandsynligheden for, at man finder et perfekt familie-match på en vindblæst strand i Algarve?
Bo havde fundet ud af, at efter kl. 19 ville regnen stoppe – så vi tog vores regnjakker på og gik ned efter fredagsslik. Æv, vejrguden har ikke læst vejrudsigten – eller også har han drukket for meget vin til fredagsmiddagen…
Det begynder at regne, og vi må trække os ind på en campingplads, hvor vi kan få fast strøm.
Tilbage til vores plads ved Albandeira Beach tæt på Benagil grotten. Det er som at komme hjem igen.
Vi skulle væk fra Portimao og turisthotellerne. Og Bo var ikke til hiking og klipper – hans brystkasse gjorde ondt og sårene på håndfladerne væskede stadig lidt.
Bo faldt på klipperne og har nu dybe hudafskrabninger i begge håndflader og et trykket ribben. Han nåede at blive så træt i benene, at han ikke længere kunne koncentrere sig om at løfte dem højt nok hen over klipperne.